Bij het bezoek aan de Jana Jyoti Primary School werd me verteld dat een van de kinderen, die we daar sponsoren, al een half jaar niet meer naar school kon als gevolg van een val. Dat was Domini Sherpa, die al slecht kon lopen doordat ze haar rechter knie niet meer recht kan buigen. Ze was al met haar vader naar het ziekenhuis in Okhaldhunga geweest, maar daar had men haar niet kunnen helpen. Haar vader had haar naar de school gedragen en ze verplaatste zich daar met behulp van een telescoopstok. Het was duidelijk te zien dat het been haar pijn deed. Normaal herstelt een kind toch redelijk snel van een val en een botbreuk zou men in het ziekenhuis van Okhaldhunga toch wel gezien hebben?

Tijdens de verdere trekking liet me dat niet meer los.In de doelstelling van de stichting staat niets over medische hulp, daar hebben we geen verstand van – we helpen de mensen om hun kinderen een betere scholing te geven. Maar dan moet je wel eerst de mogelikheid hebben om naar school te gaan.
Toen we in Sangutar afscheid namen van de dragers heb ik de vader gevraagd of hij zijn dochter, op onze kosten, voor onderzoek naar Kathmandu wilde brengen. Afhankelijk van dat resultaat zouden we dan over het hoe en wat van een eventuele behandeling kunnen beslissen. Hij nam dat voorstel graag aan en ik gaf hem een voorschot voor de reiskosten.
Bij terugkeer in Kathmandu zal ik voorbereidend werk doen.
Zoals gepland ga ik vervolgens naar Chitwan en bij terugkomst verwacht ik Domini dan in Kathmandu.

In Kathmandu moet er natuurlijk eerst een ziekenhuis gekozen gaan worden. Het toeval wil dat er dicht bij het huis waar Kame Sherpa in Kathmandu woont een orthopedisch ziekenhuis ligt. Hij had er geen persoonlijke ervaring mee, maar volgens hem stond dat ziekenhuis heel goed aangeschreven bij de plaatselijke bevolking. Verder kon hij Domini, in Kathmandu, zolang als nodig zou zijn, onderdak bieden. Hij leeft er met zijn gezin in twee kamers. Ook in mijn hotel bevestigt men dat het een goed ziekenhuis is. Daarom besluit ik daar eens te gaan kijken. Ik kan natuurlijk niet de kwaliteit van het ziekenhuis beoordelen maar ik kan wel zien zien of het schoon is en of het geheel een ordelijke indruk maakt.

_________________________

Bovendien moet ik te weten komen hoe de procedures zijn wanneer je een patient wil sponsoren. Ik durf het namelijk wel aan om me garant te stellen voor de kosten van een eerste onderzoek, maar daarna komt, als het goed is een behandeling en die kan onverwacht duur zijn. Ik moet dus, na het opstellen van een behandelplan kunnen beslissen of dat direct uitgevoerd kan worden of dat er eerst geld ingezameld moet worden.
Het ziekenhuis ligt een stuk van de hoofdweg af, in een parkachtige omgeving. Alles ziet er goed onderhouden uit. In de hal, bij de ingang, is het een gezellige drukte, maar alles heeft zijn plaats en de meeste patienten of bezoekers zitten op een stoel op hun beurt te wachten. Een paar mensen lopen zoekend rond en schuiven het gordijn voor de ingang van een behandelkamer opzij om binnen te kunnen kijken. Het is ook moeilijk wanneer je de bordjes niet kunt lezen. Zo komen ze ook bij de ontvangstbalie, waar ze aanwijzingen krijgen.

Wat verder doorlopend zie ik een plaquette, waarop staat dat die vleugel gebouwd is van het geld dat door een Nederlandse stichting geschonken werd.
Na niet al te lange tijd kan ik bij een dokter terecht om mijn verhaal te vertellen en na nog een paar patiënten geholpen te hebben brengt hij me naar de financieel directeur. Onderweg zie ik dat de gangen schoon zijn en zonder obstakels. De dokter – sorry ik ben zijn naam vergeten – wijst me ook op de van een Nederlandse schenking gebouwde vleugel en vertelt dat een Nederlandse vrouw, Ocky Pladet, die in de zeventig is, nog elk jaar drie maanden komt helpen. Wilt U meer weten over deze dame dan kunt U onder andere eens kijken ophttp://www.stichtingkinderenvankathmandu.nl.

_________________________

De directeur onderbrak voor mij een onderhoud met twee andere mensen. Van wat hij mij over de kosten vertelde viel me de mond bijna open – het eerste consult kost 70 roepie, maar daar komen wel de eventueel noodzakelijke laboratoriumonderzoeken nog bij. Over de daarna voorgestelde behandeling kon elk moment overleg gepleegd worden. Opgelucht verliet ik zijn kamer en deed mijn schoenen weer aan.
Op de terugweg heb ik nog even bij de ‘Ocky Pladet Children’s Ward’ naar binnen gegluurd.
Met Kame Sherpa heb ik daarna afgesproken dat hij de vader van Domini zou vragen om uiterlijk 4 december met Domini naar het ziekenhuis te gaan. Volgens de planning kom ik op 5 december terug uit Chitwan en dan kunnen we de volgende dag naar het ziekenhuis om te horen wat de mogelijkheden zijn en we kunnen vervolgens een besluit nemen over hoe we verder gaan.

_________________________

5 december:
Terug komend uit Chitwan gaan we eerst bij Kame thuis aan. Omdat Domini zichzelf niet kan helpen is haar zus, Pemba, meegekomen. Domini is in het ziekenhuis geweest, er is laboratoriumonderzoek gedaan en er is een röntgenfoto van de knie gemaakt, maar uitslagen zijn nog niet bekend. Ze hebben een patiëntenboekje, een grote enveloppe, met de röntgenfoto en een paar kwitanties van betaalde rekeningen (laboratoriumtests NRs 805 en voor de röntgenopname 225).
Op maandag 7 december kunnen we om 11 uur voor de uitslag terecht in het ziekenhuis.

6 december:
Ik had naar Pharping willen gaan, maar er is een staking uitgeroepen. Verkeer, zelfs fietsen, is niet mogelijk.
Ik maak dankbaar gebruik van deze gelegenheid om in de stad te gaan fotograferen zonder last te hebben van auto’s. In Thamel blijkt weer eens dat de wereld maar klein is – ik kom er Simone en Erik tegen, die ik vorig jaar tijdens de Helambutrekking heb leren kennen. Ze hadden deze keer een korte trekking ten noorden van Syabrubensi gemaakt, een Tamang gebied dat pas 3 jaar opengesteld is voor trekkings en waar het toerisme nog niet zijn negatieve sporen heeft achtergelaten. Een aanrader volgens hen.

_________________________

7 december:
Voordat we bij de dokter terecht kunnen moeten we eerst naar het laboratorium om de resultaten van de tests in het patiëntenboekje te laten bijschrijven. Bij de dokter krijgen we vervolgens te horen dat hij er voor 80 procent zeker van is dat Domini lijdt aan tuberculose. Om meer zekerheid te krijgen wil hij nog een longfoto laten maken en een sputumtest laten uitvoeren.

De standaard behandeling in dergelijke gevallen is een medicijnenkuur van 6 maanden, het langzaam rechtbuigen van de knie en die dan zo fixeren. Domini zal haar knie nooit meer kunnen buigen, maar zich goed kunnen redden en niet dood gaan aan tuberculose.
De medicijnen, ter bestrijding van de tuberculose, zullen volledig door de staat betaald worden. Hij geeft ons recepten voor de longfoto en de sputumtest mee.
De sputumtest wordt op een andere lokatie in de stad afgenomen, maar de longfoto kan hier gemaakt worden. Met het recept voor de röntgenfoto gaan we naar een loket om te betalen en met de kwitantie, die we daar krijgen melden we ons op de röntgenafdeling, waar Domini al snel aan de beurt is. Na een kwartiertje komt er een laborant naar buiten met een stapeltje foto’s, die hij in grote enveloppen doet en aan de patiënten uitreikt. Onze foto brachten we direkt naar de dokter. Domini werd tijdens onze verplaatsingen in het ziekenhuis vaak gedragen. Ik had haar al zo vaak mogelijk geholpen en verbaasde me erover dat nog niemand haar een stel krukken had gegeven. Daarom vroeg ik de dokter waar ik die zou kunnen kopen. Als reactie kreeg ik een recept, waarmee ik hier in het ziekenhuis naar de apotheek kon gaan. Daar lukte het niet om de goede maat houten krukken te vinden. Daarom werden het aluminium krukken. De prijs daarvan was 850 roepies. Houten exemplaren zouden 500 roepies gekost hebben. Domini kon er al snel mee overweg en was blij met de extra mobiliteit.
De sputumtest kon niet vandaag al uitgevoerd worden. De test houdt in dat drie ochtenden achter elkaar een potje met wat speeksel ingeleverd wordt. De uitslag zal dus pas bekend zijn wanneer ik alweer thuis ben aangekomen.

_________________________Via e-mail wordt ik verder op de hoogte gehouden.

12 december:
Er is voor morgen een operatie gepland om de toestand van het bot te beoordelen en om een biopt te nemen dat nodig is om vast te stellen welke bacterie er precies bestreden zal moeten worden. De diagnose is dus nog niet definitief. Er moest een borgsom van NRs 8000 voor de operatie en NRs 3000 voor medicijnen gestort worden.
Een bed kost in het ziekenhuis NRs 250 per dag.
14 december:
Er is gisteren een operatie uitgevoerd, waarbij de conditie van de knie is bekeken en er een biopt is genomen. Het biopt wordt voor een weefselkweek naar India gestuurd. Het vermoeden van de doktoren dat Domini ook na een operatie geen goed funktionerende knie krijgt is bevestigd. Ze geven aan dat een amputatie wel eens de beste oplossing zou kunnen zijn. Afgesproken is dat hierover niet beslist zal worden zonder eerst met de ouders te overleggen. Die komen morgen naar Kathmandu.

18 december:
Domini’s ouders zijn nu in Kathmandu en er staat voor zondag een operatie gepland, waarbij een stalen frame in of om haar knie wordt aangebracht. Wat er precies gaat gebeuren is niet helemaal duidelijk.
22 december:
De geplande operatie is vanwege politieke onlusten uitgesteld.
30 december:
De operatie is vandaag of anders vrijdag. Het resultaat van de weefselkweek is binnen. De diagnose tuberculose is bevestigd en de bacterie is bekend.
De doktoren zijn van plan om het goede deel van Domini’s been te sparen en ‘wat staal’ aan te brengen. er zal geen kunstbeen nodig zijn, maar ze zal haar knie niet meer kunnen buigen. Haar verblijf in het ziekenhuis zou wel eens 6 maanden kunnen gaan duren.

_________________________

2 januari:
De operatie is weer niet doorgegaan en staat nu voor 3 januari op het rooster.

8 januari:
De operatie is uiteindelijk op 5 januari uitgevoerd. Kame Sherpa heeft onderstaande foto’s van Domini gemaakt. Ze heeft nog veel pijn.
Ik vraag Kame om een cadeautje voor haar te kopen, om te laten blijken dat we aan haar denken.

_________________________

14 januari:
Domini is op 12 januari ontslagen uit het ziekenhuis. Dat was mogelijk omdat ze zo dichtbij woont, Ze moet wel om de 3 – 4 dagen naar het ziekenhuis voor het bijstellen van het stalen frame en het wisselen van verband. Met de krukken kan ze zich al goed bewegen. Als cadeautje kocht Kame haar een trui. Het is nu namelijk regelmatig koud in Kathmandu.
De totale kosten tot en met 31 december waren NRs 29.971,-. Doordat ze nu bij Kame thuis woont gaan de verblijfskosten flink omlaag. Voor haar en haar zus bedragen die nu NRs 200,- per dag, per persoon.

5 februari:
Er is weer een röntgenfoto gemaakt. De doktoren nemen aan dat Domini over 3 tot 4 maanden volledig hersteld zal zijn.
13 februari:
Het gaat goed met Domini.
De kosten voor januari waren NRs. 43,444,-.
Daarvan zijn 8.000,- roepies voor de verblijfskosten van Domini en haar zus.
23 februari:
Domini had wat nieuwe kleren nodig. Kame heeft haar, voor 700 roepies, een broek en een shirt gekocht.
Het gaat goed met haar.

_________________________

12 maart:
Alles gaat goed. Geen complicaties. Er wordt binnenkort weer een röntgenfoto gemaakt.
De kosten voor februari waren NRs 21.234,-.

_________________________

30 maart

Anita, Jan en ik, Ton, hadden de gelegenheid voor een kort verblijf in Kathmandu.
We zijn natuurlijk gaan kijken hoe het met Domini ging.
Ze is vol goede moed en opgewekt. Haar been wordt langzaam recht.
Ik heb nu geleerd dat de blouse en broek, die Kame vorige maand voor haar gekocht heeft, en die ze op de foto’s draagt, een kurta sulawar heet.

_________________________

11 mei:
Alles gaat goed. Geen complicaties.
De kosten voor maart waren NRs 13.146,-.
Die voor april NRs 12.300,-.

4 juni:
Op 2 juni werd Domini weer opgenomen in het ziekenhuis om de volgende dag geopereerd te worden. De stalen pennen, die gebruikt werden om haar knie recht te buigen, werden verwijderd.
Ze is nu in de laatste fase van haar behandeling, de revalidatie. De wonden moeten genezen en ze moet leren lopen zonder krukken.
De kosten voor mei waren NRs 13.305,-.

_________________________

14 juni:
Alles gaat goed. Geen complicaties.
Ze is uit het ziekenhuis ontslagen en ze wordt daar alleen terug verwacht indien er onverhoopt problemen zijn.

1 augustus:
Op 20 juli is Domini, samen met haar vader, naar huis gegaan. Binnenshuis gebruikt ze de krukken al niet meer. Buitenshuis alleen wanneer er langere stukken gelopen moeten worden of wanneer ze zich op een minder goede weg onzeker voelt.
De kosten voor juni waren NRs 26.250,-.
De kosten voor juli waren NRs 8.050,-.