Onderwijs in Nepal

Kleuteronderwijs is particulier initiatief.
Vanaf 6 jaar kunnen de kinderen naar een basisschool, die vijf schooljaren omvat.
Op de overheidsscholen is dit basisonderwijs gratis, maar vaak van lage kwaliteit. Het is dus niet zo vreemd dat er in de grotere plaatsen privéscholen zijn gekomen, vaak kostscholen, van hogere kwaliteit. Doordat ervoor betaald moet worden, zijn dit over het algemeen de scholen voor kinderen van ouders, die zich dat veroorloven kunnen.
Op de privéscholen worden meestal alle lessen in het Engels gegeven en krijgen de kinderen veel huiswerk mee.

Veel kinderen kunnen niet naar een kleuterklas en beginnen dus aan het basisonderwijs, voordat ze schoolrijp zijn. Ze moeten dan leren lezen en schrijven, voordat hun bevattingsvermogen voldoende is ontwikkeld.
Daarnaast hebben de kinderen nog de handicap dat de gebruikte lesmethoden vaak verouderd zijn. Meestal moet stomweg van buiten geleerd worden, waarbij ze gedwongen worden om grote hoeveelheden informatie op te nemen, die ze niet begrijpen.

Op het platteland is het basisonderwijs veelal het enige onderwijs dat geboden wordt.

Er zijn de volgende onderwijsniveaux:

A. Kleuteronderwijs
1. Nursery, voor kinderen van 3 jaar, die al goed kunnen praten.
2. LKG, voor 4 à 5-jarigen (LKG = Lower Kindergarten).
3. UKG, voor 5 à 6-jarigen (UKG = Upper Kindergarten).

B. Basisonderwijs
Dit begint voor 6 à 7-jarigen met klas 1 en gaat door tot en met klas 5. Het is de bedoeling dat de kinderen dan het lezen en schrijven volledig beheersen.

C. Lager voortgezet onderwijs
Dit omvat de klassen 6,7 en 8. Daarna moet men een passend kennisniveau hebben voor wat betreft de Nepalese taal en wetenschappen.

D. Voortgezet onderwijs
Dit omvat de klassen 9 en 10. Deze periode wordt afgesloten met het examen voor het 'School Leaving Certificate', het SLC. Dit examen wordt op landelijk niveau centraal verzorgd.

E. Een zichzelf respecterende school biedt het 10+2 systeem. Dat betekent, dat er na het behalen van het SLC nog 2 jaar gestudeerd kan worden om o.a. een goede aansluiting op het universitair onderwijs te waarborgen.

F. Universitair onderwijs voor de happy few.

Een indrukwekkend overzicht, nietwaar?
Maar valt U ook op dat het beroepsonderwijs niet genoemd wordt?
Dat is er dan ook nauwelijks. Zelfs in Kathmandu, een miljoenenstad, is ons (V)MBO nauwelijks aanwezig. Wat er is, is particulier initiatief.
Men leidt dus hoofdzakelijk op voor bureaubaantjes. En dat in een land, waar 80% van de bevolking nog afhankelijk is van de landbouw.

Het gevolg is een groot aantal gefrusteerde jonge mensen, die alleen maar werk kunnen vinden dat, in hun ogen, van te laag niveau is, terwijl er een tekort is aan vakmensen, die dan in India geworven worden.
De kinderen, die het SLC niet kunnen halen hebben het al helemaal moeilijk. Vertegenwoordigers uit die categorie kom je tegen in de vliegtuigen naar het Midden-Oosten.