Everesttrekking in 1997
Markt in Namche Bazar
Juist buiten Namche Bazar zie ik de Everest voor de eerste keer. Dat kleine topje met pluim, ongeveer in het midden.
Helemaal rechts de Ama Dablam.
In 1997 ben ik voor de eerste keer in Nepal. Ik ben samen met Leny, Simon, Otto en Huub. De reis was verzorgd door het Nederlandse buro HT Wandelreizen. We doen een trekking in het Everest gebied.
Wanneer we achter Dughla omhoog gaan richting Lobuche snap ik niet wat me overkomt - ik kom niet meer vooruit, elke stap kost me moeite en zelfs het afgeven van mijn dagrugzak aan de gids helpt niet. Ik had weliswaar vanaf Namche Bazar diarree, maar ik had niet gedacht dat dat zo'n grote invloed zou hebben. Ik ga nog als een dronkaard naar het vlakker stuk op ongeveer 4800 meter, waar de monumenten staan voor de Everestslachtoffers.
Daar overtuigen de anderen me dat het echt waar is - de hoogte heeft me te pakken en ik moet terug omlaag. Ik blijf daar achter en wacht op de drager die ze vanuit Lobuche terug zullen sturen. Dat blijkt Kame Sherpa te zijn. Kame spreekt een beetje Engels en we hebben al eerder wat met elkaar gepraat.
We gaan naar de medische post in Pheriche. Het wordt voor mij een moeilijke tocht en ik ben blij dat er iemand me moed inspreekt. Sindsdien gebruik ik geen lettersloten meer. Het leek zo handig - geen sleuteltjes meer kwijtraken, maar ze zijn erg onhandig in het donker. Voorbij Dughla wordt het donker. In de verte de lichtjes van ons doel, Pheriche, die maar niet dichterbij willen komen. Waarschijnlijk doordat we het pad niet precies aanhouden stappen we telkens door een ijslaagje in water. Ik wil mijn lampje pakken, maar kan de plunjebaal, waarin m'n grote rugzak zit, niet open krijgen, omdat ik de combinatie van het hangslot niet kan instellen. Pas vlak voor Pheriche, wanneer het niet meer zo nodig is, ontmoeten we mensen die even kunnen bijlichten. Na onderzoek op de medische post kan ik opgelucht ademhalen. Ik hoef niet verder omlaag - een paar dagen rust moet voldoende zijn om te herstellen.
Wanneer we achter Dughla omhoog gaan richting Lobuche snap ik niet wat me overkomt - ik kom niet meer vooruit, elke stap kost me moeite en zelfs het afgeven van mijn dagrugzak aan de gids helpt niet. Ik had weliswaar vanaf Namche Bazar diarree, maar ik had niet gedacht dat dat zo'n grote invloed zou hebben. Ik ga nog als een dronkaard naar het vlakker stuk op ongeveer 4800 meter, waar de monumenten staan voor de Everestslachtoffers.
Daar overtuigen de anderen me dat het echt waar is - de hoogte heeft me te pakken en ik moet terug omlaag. Ik blijf daar achter en wacht op de drager die ze vanuit Lobuche terug zullen sturen. Dat blijkt Kame Sherpa te zijn. Kame spreekt een beetje Engels en we hebben al eerder wat met elkaar gepraat.
We gaan naar de medische post in Pheriche. Het wordt voor mij een moeilijke tocht en ik ben blij dat er iemand me moed inspreekt. Sindsdien gebruik ik geen lettersloten meer. Het leek zo handig - geen sleuteltjes meer kwijtraken, maar ze zijn erg onhandig in het donker. Voorbij Dughla wordt het donker. In de verte de lichtjes van ons doel, Pheriche, die maar niet dichterbij willen komen. Waarschijnlijk doordat we het pad niet precies aanhouden stappen we telkens door een ijslaagje in water. Ik wil mijn lampje pakken, maar kan de plunjebaal, waarin m'n grote rugzak zit, niet open krijgen, omdat ik de combinatie van het hangslot niet kan instellen. Pas vlak voor Pheriche, wanneer het niet meer zo nodig is, ontmoeten we mensen die even kunnen bijlichten. Na onderzoek op de medische post kan ik opgelucht ademhalen. Ik hoef niet verder omlaag - een paar dagen rust moet voldoende zijn om te herstellen.
Twee dagen later is de groep weer kompleet en gaan we naar Phortse.
Ik merk echter dat het me nu bergop moeite kost om de anderen bij te houden. Daarom geef ik er de voorkeur aan om niet mee te gaan naar Gokyo maar rustig, samen met Kame, via Kumjung, Kunde, Thame en Namche Bazar terug te gaan naar Lukla.
Die tijd met Kame is me heel goed bevallen.
Ik merk echter dat het me nu bergop moeite kost om de anderen bij te houden. Daarom geef ik er de voorkeur aan om niet mee te gaan naar Gokyo maar rustig, samen met Kame, via Kumjung, Kunde, Thame en Namche Bazar terug te gaan naar Lukla.
Die tijd met Kame is me heel goed bevallen.
Toen we weer naar huis moesten heb ik hem wat extra geld gegeven voor het volgen van Engelse lessen en ik heb hem beloofd terug te komen om samen naar het Everest basiskamp te gaan. Dat lukt in 2003.
Sinds 1997 vind ik mijn jaarprogramma niet kompleet wanneer er niet minstens een maand Nepal op staat en elke keer ga ik daar samen met Kame op pad, niet alleen tijdens de trekkings maar ook in de Kathmandu vallei.
Sinds 1997 vind ik mijn jaarprogramma niet kompleet wanneer er niet minstens een maand Nepal op staat en elke keer ga ik daar samen met Kame op pad, niet alleen tijdens de trekkings maar ook in de Kathmandu vallei.